Mevsim desen, anne mevsimi: şefkatlik,
aylardan umut, havada bir güzellik.

Dışarıya çıktık, ellerim cepte üşüyerek;
yürüdük, çöpteki kedilere selam vererek.

Kaldırımda yorgun bir genç yalnız oturuyor;
yarasından belli ki, çöpten kâğıt topluyor.

Fren sesiydi, hızla geçen önümüzden;
merhametti, hızla eksilen günümüzden.

Arabasından belli ki adam esnaf;
bu kadar hızlı sürülür mü, el-insâf?

Esnaf, elli metre kadar sürdü geriye,
çöpçünün tam karşısında durdu köşede.

İndi arabadan, yürüdü hızla;
elindekini uzattı mazluma:

— "Dostum, al bakalım, bu senin."

Utandı çocuk, koydu ekmek arasını kenara;
adam çoktan uzaklaşmıştı, binip arabasına.

Annem de benim gibi dikkatle izledi:
— "Halen iyi insanlar varmış demek," dedi.

Adam yoluna devam etti, huzurluydu;
çocuk hızla yemeğe başladı, mutluydu.

Dedi ki annem, belki de:
— "Öğle yemeğini çöpçüye verdi diye esnaf,
Allah’ım bütün günahlarını edecektir af."

Dedim ki anneme, Allah bilir:
— "Esnafın elli metre geri dönüşü
sonsuz mutluluğuna kapı açacak."

Dedi ki annem, Ya Rabbena!
— "İyi insanların hatrına,
bizi de al cennet katına."

(Amin)