İçimde bir yedi..
Hey ,kuşlar,yıldızlar..
Kısır anam, çocuk için yakarıyor
Bir değil, beş,değil, yedi ..
Beşiği sallanıp emzirilen..
Birgün taşıyacaklar annelerinin kollarındaki ağır çamaşır sepetini



Masamın üstünde ceketim uyurken
Yırtığıyla koyun koyuna..
Pazar günü dinlenen bir işçi gibi
Ceketim, şiirime doluyor, ahenk ahenk
Üstündeki kiri,rengini,son kuruşlarını
Yazmak geliyorsa elimden,yedi kişi birden yazmalıyım


Ölüme neden inanayım dostlar?
Yedi ömrüm var benim
Kaç ömrüm kaldı
Fakat yurtsuz değilim
Bizi bırakmayan bir Haziran güneşi var
Israrla umudu sıcak bir ekmeğin içine gizleyen,
Yedi adamı doyuran bir buğday tarlası var



Birgün yedi adam kaçtı,meşin bir okyanus gibi uzaklara
Zerdüşt de böyle kaçmıştı
Nereye ?
Tramvayda uyuya kalan çocuklar gibi..
Fakat karınları tok ,sütüne masalların
Elle tutulan bir evren..
Eriyip,cisimleşen bir dünya var ellerinde


Ne çocuğum,ne kadın ,ne erkek,ne de Macar,ne de yosun
Ben Dünya’nın yedinci kutubundan dorukları seyrederim
Kuşlar ,böyle dinlenirmiş meğer


Kaderim farklı olsun isterim,şairce
Kalemim koparılmasın çırpınışlardan
Bir Fransız sömürgesi olmamalı harflerim
Çökmemeliyim dizüstü..
Ve bu yüzden yedi kez yazılmalı şiirler