Anne
yine kaybediyorum kendimi
yalnızlık dalgaları ve
gözyaşlarım arasında
anne babasını kaybetmiş bir çocuk gibi
etrafımdaki kadınlarda
anneminkine benzer bir yüz arıyorum
ama kaybettiğimi biliyorum
ve mezarımı kapatıyorum
ellerimle
yüzümün çirkinliğini gizler gibi
bazen gözlerimi kapatıyorum
gözyaşlarımı gizler gibi
onlari susturmak
boğmak istiyorum
son nefesimi boğazlar gibi
sonra üzerime yağmur yağıyor
yeşeririm sandıkça
çürüyorum
kalbim attıkça
üzerindeki pasları silkiyor
çaresizce
benim gibi
ve ellerim kırık bir aynaya gidiyor
ruhumdan daha az kırık
annemden kalan çiçekleri suladım
onlar artık beyaz güller değil
kimi zaman siyah kimi zaman kırmızı
eğilip dişlerimle koparıyorum
çiğnedikçe ağzıma leşi geliyor
ve tırnaklarımla kazıyorum
iz bırakmak adına
ama o çoktan öldü
dokunamıyorum
koklayıp ağlıyorum
annem için
bir gül daha suluyorum
ve ağlıyorum
acaba sesimi duyuyor mu
ama başımı okşamıyor
dizleri yerine soğuk bir taş
dayanağım oluyor
sarılıp ağlıyorum
rüzgar teselli edercesine esiyor
annemin ismini fısıldar gibi