Yalnızlığım sana küskün ve dargın
Yoksun sen artık belki hiç olmadın
Dağlara yakışmadı adın ve sonsuzluğa,
Daha da yükselerek ve adım adım yaklaşarak
binlerce kez sevdanı taşıdım ölümsüz zamanlarda
kuruyan gözlerim sisler içinde
uzanamıyor hayaline yansıyan gözlerine
sonra acımasız bir çığ düşüyor üzerime
ve ölüm hüzünlü bir geceydi sadece
ağlarını örüyordu seher vaktine sessizce

yolun son durağındayız artık
upuzun ipince bir yolun ortasında kaldı sevdamız
eşlik etmiyor sokak lambalarımız
uzayıp giden kumsallarda hüznü yaşadığımız
duman ve küller içinde sonsuz arayışlar
senin sönüşünle beraber firari gölgelenir aşkımız

esiri oldum aşkın yapayalnızım şimdi
yol boyu koşuşan çocukların olduğu sokaklar
bomboş şimdi ve amçasızca boğuşmak düşer payıma
sessizlik ve sensizlikle yaşamak mıdır
beni bu duruma düşüren bilmiyorum

kopkoyu serin bir hücredir gözlerin
inadına tutsak ve perişan
seni kendi dünyamda yaşamaktan başka
teselli bulamıyorum kendime
hayallerimin çılgın öfkesine rağmen
tek bir ihtimalsin içimde büyüyen