Göz yaşlarım

Durup dururken akar gözyaşlarım
Sanki gönülden süzülen hüzün ağlatır.
Özlemin coşturduğu dalgalar, kaç bin fersah,
Katman katman derinliklere kaybolur.
Bir âh yükselir semâya,
Ve işte o vakit başlar gözyaşlarım.

Bir sebep aramadan, bir şimşek çakmadan,
Volkan gibi yanar en kuytu köşelerim.
Sanki Yusuf’un kuyusu gibi,
Bekler kendi kervanını.
Gecenin en sessiz vaktinde,
İçim çekilir, hüzünlenir;
Özlemiş yine şah damarından yakın,
Nura hasret gönül, Sensiz daralır.

Ve başlar gözyaşlarım akmaya;
Sebepsiz, nedensiz, sorgusuz.
Bazen âşikâr, bazen gizli,
Sayılı nefeslerin eşliğinde…

Her eksik nefes, vuslata bir adım daha;
Her damla su, Kevser’den bir yudum,
Her yanış, İbrahim’in ateşinde güle dönüş.

Sonun başlangıcı değil bu,
Bir seferdir hakikate doğru;
Karanlıktan nura,
Fâniden Bâkî’ye,
Yeniden doğuşun adımlarıdır.