Köklerim, yaprağım kuru, dallarım eğik niye
Görsen, yağmur bekleyen şu kurak toprak gibiyim
Gök gürültüsüyle umutlandım yağarsın diye
Gel gör ki tek dalı kalmamış şu boz kır gibiyim

Kalbim kırık, gönlüm hüzünlü, toprak gibi oldum
Poyraz yeli vurmuş çiçek gibi karardım soldum
Bahçemde yaban otları tümden sökerek yoldum
Gel gör ki yeşili kalmamış bir boz kır gibiyim

Üzülmen yersiz, faydası yok, çare değil derdime
Usandım hayattan, hevesim yok, küstüm kendime
Çok baharlar geçti, demir attım kurak mevsime
Uçsuz bucaksız sahralarda san ki çöl gibiyim

Poyraz yeliyle soldum, çöl güneşiyle kurudum
Bir hiçlik koynunda yattım asırlarca uyudum
Gelirsin diyerek bekledim bitmedi umudum
Yalvardım umdum kabul olmamış dilek gibiyim

Kaldım bir başıma, yol kenarındayım bul beni
Uçan kuştan, vızıldayan arılardan sor beni
Yalnızım, tek başıma kaldım, bir garip say beni
Kaldım yol kenarında metruk bir yapı gibiyim

Umudum yok artık, esen rüzğar aldı götürdü
Asrı devirmiş yaşlı gibiyim belim büküldü
Taş oldum kazma ile yonttular, ömrüm söküldü
Beklentim yok artık san ki ben bir mezar gibiyim

Bir garip kulum, ilden ile yürüyen seyyahım
Yürekten gelen, dudaktan dökülen bir eyvahım
Akmakla bitmeyen, tükenmeyen, koca deryayım
Yol uzun, meşakkatli, yorgun bir yolcu gibiyim.

Tahsin ŞAHİN (Kul SEYYAH) 15 EYLÜL 2025