umudumdu
resim defterim
tabi’i ki
önlüğüm solgun siyah
yakam kirli beyaz…


kış vakti
kar kardeşliğimiz başlar
baharı beklerdik
kör ışıklı pencerelerde
ikinci sigarası içerdi babam
öyle güzel yakışırdı ki
yaşmağı anama…


uzun bir hikaye bu
dinlersen anlatayım
derdim ya sana hani…
parmakların saçlarımı tarar
gerçek misin sen?
sen gerçek misin derdin ya?.


yeniden başlardım anlatmaya!
anamı çok döverdi babam!
sarılıp anama
söz verirdim ya
bir sevdiğim olursa
onu çok sevip
hiç üzüp ağlatmayacağım diye…


göç vakti
çeç vakti
şehirde buldum kendimi
diplomam olmasa da
okudum okuyabildiğim kadar
isyan etmedim asla
asi olmadım derdim ya…


çırak oldum
kalfa oldum
derken usta oldum
Nazım diye birinin
şiirleriyle yoğruldum
memleket derken sevda derken
merhaba demiştim ya ona…


uzun uzun tarife
gerek yoktu güzelliği
ki
tez zamanda anlamıştım
hiçbir güzelliğin baki olmadığını!..


bu günüme gelişimi
en çok da onu
onun gidişini anlatmıştım ya sana
yalnız kalışımı
sonra sana rastlayışımı…


bir şiirinde Piraye
diğerinde Vera diyordu ya
o kadar üzülmüştüm ki Nazım’a…
sen o kadar güzeldin ki
yine de
o güzelliği bir kenara bırakıp
hep ona benzemeye çalışırdın!
işte o anlar
canım öylesine
öylesine çok yanardı ki
resim defterimdeki
umutlarımın renkleri solardı


gidenle gidilmiyormuş
aklımda
üç kelimelik bir vasiyet
yüreğim
kendine yar değilken
ne diyeyim şimdi ben sana
ne diyeyim



söz uçar
yazı baki kalırmış
ayın şavkı
serçelerimiz
fesleğen mevsimi
sesin nefesin
hepsi uzak diyar şimdi…


küskün şiirler
katığı olmuyor sevdanın
okumasan da yazdıklarımı
son söylediklerimdir
sana kalacak tek mirasım….

ve
yemin olsun ki
kahvenin koyusu adına
hep aklımdasın
aklımdasın hep