Seccademi serdim,
sessiz gecenin koynunda,
Yalnız ben,
Yalnız kendim,
Bir de kalbim var dört duvar arasında.

Dünya çekildi ardımdan,
Perde perde karanlık,
Sükûtun içinde çırpınır ruhum,
Ürkek,
Kırgın,
Ve üzgün...

Kıbleye döndüm,
Titredi ellerim göğe uzanırken,
Sayısız damlalar düştü gözlerimden,
Secdede iken.

Her nefes bir yakarış,
Her sözüm bir itiraf,
Gizlediğim bütün yaralarla geldim,
Yalvararak,
Ağlayarak,
Utanarak...

“Beni affet Rabbim” dedim,
“Günahlarımla yorgunum,
Hatalarımla yıkığım,
Sensiz bir adım bile atamıyorum.”

Kendimi hesaba çektim,
Kaç kalbi kırdım fark etmeden,
Kaç vakit seni unuttum,
Kaç secdeyi boş bıraktım bilmeden…

Şimdi önümde sadece senin rahmetin,
Arkamda yığılı günahlar,
Ve ben...
Ellerim semaya mahcup,
Kalbim paramparça,
Dökülürken pul pul,
Yeniden doğmak için
Sana sığınmış bir kul…

Abdurrahman Tümer