0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
40
Okunma
Anlatıcı, çevresinde ne aileden ne dostlardan ne de sevgiden destek bulabilmiş bir kişi olarak hayatla mücadele ediyor. Sevgi ve anlayış eksikliği, sürekli ihanet ve hayal kırıklıkları, onu derin bir yalnızlığa sürüklemiş.
Mutsuzluğu sadece dış etkenlerden değil, içsel çatışmalardan da kaynaklanıyor; kendine yetememek, geçmişte yaşananları unutamamak ve geleceğe güvenle bakamamak, acısını katlıyor. Zaman zaman kısa süreli mutluluklar yaşasa da, çoğunlukla hüzün ve huzursuzluk hâkim.
Hikaye, insanın hayatta yalnız kalma, sevilmeme ve anlaşılmama deneyimleriyle başa çıkma mücadelesini, kendi içsel savaşlarıyla birlikte dramatik bir biçimde anlatıyor. Anlatıcı, belki de yalnızlık ve mutsuzluk içinde kendini anlamaya ve kabullenmeye çalışıyor.
Mutsuzum çünkü;
Ailem yok yanımda,
Arkadaşım yok, dostum yok, sevdiğim yok.
Dahası, beni anlayan bir insan yok.
Mutsuzum çünkü;
Sevgisiz büyüdüm.
Babam, annem, kardeşlerim,
Arkadaşlarım, dost bildiğim,
Dahası sevdiğim insanlar beni sevmedi.
Mutsuzum çünkü;
Kimsem yok, desteğim yok, param yok,
Sağlığım kötü, dahası huzurum yok.
Mutsuzum çünkü;
Hiçbir şeyim yok,
Halden anlayanım yok,
Mutsuz iken anlatacak kimsem yok,
Sarılmak isteyince sarılacak kimsem yok.
Mutsuzum çünkü;
İnsanlar hep ihanet etti bana,
Beni hep kandırmaya, aldatmaya çalıştılar.
Hep menfaatlerini düşündüler.
Mutsuzum çünkü;
Elimden tutan yok,
Yüzüme samimi gülen yok,
Bana iyi gelen bir insan evladı yok.
Mutsuzum çünkü;
Güvendiğim insanlar beni yanılttı,
Sevdiğim insanlar beni şaşırttı.
Yar bildiğim, yalancının teki çıktı.
Mutsuzum çünkü;
İstemediğim bir yalnızlığın kucağındayım.
İstemediğim insanlarla çalışıyorum.
İstemediğim kişilerle muhattabım.
Mutsuzum çünkü;
Yarınlarımı göremiyorum.
Dünleri unutamıyorum.
Bana yapılanları sineye çekemiyorum.
Hiç kimseyi affedemiyorum.
Mutsuzum çünkü;
Anamı, babamı, kardeşlerimi,
Arkadaşlarımı, dostumu, abilerimi, ablalarımı,
Tanıdıklarımı, mutlu olduğum her anımı özlüyorum.
Mutsuzum çünkü;
Tüm yaşadıklarımı yaşamamak için savaşıyorum.
Bazen kendimle, bazen karşımdakilerle sürekli mücadele ediyorum.
Bir gün iyiyim, mutluyum;
Üç gün hüzünlü ve huzursuzum.
Çevremdeki insanlardan uzaklaşıyorum.
Onları üzmemek için kaçıyorum.
Zaten kimsenin beni anlamasını beklemiyorum.
Neden mi?
Mutsuzum çünkü kimseyi kaldıramıyorum.
En ufak şeye bile tahammül edemiyorum.
Niye mi mutsuzum?
Çünkü bazen kendime bile yetmiyorum.
