0
Yorum
5
Beğeni
0,0
Puan
106
Okunma
Karanlık dağların omzunda yürür yol,
Şafak, yırtık bir perde gibi aralanır,
Köpüren denizin iç çekişi,
Yokomoz rüzgârıyla boğulur ufukta.
Her adım bir bilgelik sancısıdır,
Taşlarda yankılanan ses, suskunluğun ağırlığıdır;
Yol derdi, omuzda taşınan görünmez yük,
İnsan, kendi gölgesini bile geride bırakmakta zorlanır.
Dağlar konuşmaz, ama ezici bakışlarını salar;
Deniz susmaz, ama kendi öfkesinde boğulur.
Yol uzar, yol tükenmez, yol tüketir,
Ve yolun bilgesi de, yolun mahkûmudur.
