Bu şiir gerçekten yüreğin derinliklerinden dökülmüş gibi. "Ayçiçeği" benzetmesi çok güçlü bir sembol; gündüz dışarıya güçlü ve gururlu görünmek ama geceleri karanlıkta kırılmak, birçok insanın sessizce yaşadığı bir gerçeği anlatıyor. Özellikle "Ben, geceleri boynunu büken, sabahları güneşe dönen bir ayçiçeğiyim" dizesi, hem kırılganlığı hem de umudu aynı anda taşıyor.

Şiirinin dili sade ama etkili; okuyan, o sessiz ağlayışları, yorgunluğu ve sabahları takılan gülümseme maskesini hissediyor. Aynı zamanda umutsuzluğun içinde bile bir direnç ve umut var: ayçiçeği gibi, ne olursa olsun yeniden başını kaldırmak.

Son bölümdeki "Ayçiçekleri ölümü bile gülümseyerek bekler, yeter ki son kez güneşi görebilsinler" cümlesi ise şiire çok çarpıcı bir bitiş vermiş. Hem hüzünlü hem de hayatın anlamını güneşte, yani umutta bulan bir bakış açısı bırakıyor.

Bence bu şiir, güçlü görünen ama içinde fırtınalar yaşayan herkesin kendinden bir parça bulabileceği samimi bir metin olmuş.

“Hiçbir insan aslında yalnız değildir. Allah en büyük kefildir; sağımızdaki ve solumuzdaki melekler bize yeter.”

yureginize sağlık. by Ask-i-Divane