İnsan içi karışık, labirent misali.
Nefsiyle barışmamış, küskün ve perişan,
Dehlizler gece karanlığı, çıkış umutsuz…
Karanlıkta parlıyor o baykuş bakışlar!
İblis mi?
Melek mi?
Kimi taşlıyorsun sen!
Kimi kör ediyorsun o çakıl taşıyla.
Sor kendine ve bak şu aynalara…
Kör olan kim!
Kimler, kimlerin yolunda yürüyor!
Kimler, kimler için ürüp duruyor?
Kim kime kulluk ediyor iyi düşün!
Terazi arama, vicdan sesin yeter sana.
Melek,
Şeytan,
Birbirinden farklı ikiz kardeştir onlar.
Meleğin sesi çınlar her daim içimizde…
Yüreğimizin kulağı sızlar, çok derinden.
Uyarır bizi, bir ikaz, bir alarm!
İfrit, şeytan ve cin!
Nedir bunlar!
Nefsimizin izbesine sinmiş pusuda,
Kötülüğü fısıldar, hoş gösterir sinsice.
Zaafını bilir de, ona göre öğüt verir…
Yeller seni kötülüğe, karadul tuzağa!
Sakın ha!
Yorma gözlerini…
Dışarıda arama, yok öyle varlıklar.
Şeytan içinde, taht kurmuş efendi…
Fakat!
Ey ehl-i nefis…
Meleği taşlıyorsun, farkında mısın?
Kör olan şeytan değil, meleğin ta kendisi.
Meleksi sesleri dinle, Hakk’ın yolunu tut,
Unutma!
İbliste sensin, melekte sen…
Gönül dünyasında sen!
Kimi besliyorsan, sen o olursun…
İster nefs-i mutmain ol, ister nefs-i emmare.
Tercih senin yolcu!...