İlk ses

İlk ses…
Bir yankı değil yalnızca,
Bir var oluş çağrısı.

Dağlarda, taşlarda,
Rüzgârın sesinde,
Anne karnındaki ilk nefeste
Hâlâ işitilen o nida:

“Oku! Rabbinin adıyla oku!”

Sen mi sandın ki okumak,
Sadece harflerin sırrını çözmek?
Kâinatın sayfalarını aç,
Yıldızları oku,
Gözyaşını oku,
Kalbin çarpışını oku.

Ve unutma:
Kâinat okunuyor,
Kâinat okuyor:
“Allâh! Allâh! Allâh!” diyerek.

Ama sen, ey insan,
Neden duymazsın?
Neden doymazsın?
Neden hissetmezsin?

Sorularınla oyalanırsın:
“Nerede, nasıl, niçin?”
Ve düşersin nefsin tuzağına,
Şeytanla dost olursun.
Yetmez, hizmet edersin ona.

Oysa o ses hep vardı,
Hep var olacak.
Sanma ki görmüyor, işitmiyor.

Şah damarından yakın olduğunu
Sana bildiren Rab,
Her an seni işitiyor.

Ama sen unuttun,
Ne çabuk unuttun!
İlk sesi duyduğunda,
Ezelde verdiğin sözü…