Bir öğlen vakti geçtim o yollardan,
Gecenin, insanların terk ettiği kollardan.
Sen hatırlamasan da bilirim ben o oturduğumuz çimenleri,
Ellerimle kopardım birer birer sevdiğin çiçekleri.

Gönlümde ayazlar eser, simam parıldar,
Buruk bir gülümseme verir, aklımla oynar.
Elleri uzanır benimle gökyüzüne,
Sonsuzluk adını verdi duraksız hüznüme.

Ömür yetmiyor sevgimi anlatmama,
Gülümseme yetmiyor anılarımı canlandırmaya.
Sensizlik bitmiyor benim kavramımda,
Güldüğümüz günlerde gelmedi.

Söz vermek çok yabancı geliyor şimdi bana,
Kararların ardında kesinsizlikler de var aslında.
Belki boşuna düşünüyorum fakat aklım da karışıyor,
Verilen sözler neden tutulmuyor?

Ay doğar, batar Güneş bize;
Rüzgâr eser, yağmur ıslatır bizi gülümsediğimizde.
Ölüm bile gelir belki, dayanır bugün kapımıza,
Öldüğüm gün de gelmedin.

İşte bir öğlen vakti geldin aklıma,
Tek başımaydım, yıldızları gönderdim, haber verir onlar sana.
Biliyorum ağlamak sebepsiz ve boşuna,
Söz verdiğin günde gelmedin.