Ailenin Adı Fedakârlıktır

Bir yuvadır çatısı baba olan,
Gölgesinde büyür dal, budak, oğlan.
Kendi yansa da göstermez duman,
Susar baba, feda eder hayatından.

Cepten eksilir, hayâlden düşer,
Zamanı gider, içiyle dövüşür.
Ama şikâyet nedir, hiç bilmez,
Dağ olur, taş olur evlâdın önünden.

Anne derler, fedakârlığın ta kendisi,
Gecesiz gündüzsüz yanan kandili.
Toplumun omurgası, evin bel kemiği,
Sonsuz sabırla yoğurur hâneden.

Evlat için kendini yok sayar,
Kendi canından önce yavruyu duyar.
Akra bayra kim gelirse buyurur,
Veren el olur, eksilmez sofrasından.

Kardeş kardeşe canını serer,
Ağbi abla küçüğe göğsünü gerer.
Küçükler de büyüğe saygı eder,
Sevgiyle örülür kaleden kaleye.

Fedakârlıkla kurulur o sağlam köprü,
Kırılmaz, yıkılmaz, nice fırtına görür.
Birbirine el verir, gönülden yürür,
Yuvalar işte böyle cennet olur dünyaya.

Baba, anne, evlât el ele verir,
Zor günde bir yürek gibi çarpar sinir.
Fedakârlıkla pişer aile denir,
Sevgiyle mayalanır her bir lokması.

Komşuya uzanır, akrabaya koşar,
Emaneti taşır, yükü hoş taşır.
Dünya döner, zaman akıp gider,
Ama aile kalır, sarsılmaz tahtı.

Kul Ömer der ki: bu dünya fanidir,
Fedakârlıkla kurulan hâne bâkidir.
Kim gönlünü verir, Allah yanındadır,
Aile cennettir, anahtarı fedâdır.