Şiir : Elif ÖZTÜRK
Müzik: Mehmet ÇETİN

Yine hafızam boz bulanık sular gibi
Düşündükçe kahroluyorum
Uzatsam elimi tutacak gibi
Tutsam yakasından kaçacak gibi
Bazen kırmızı bazen beyaz
Siyaha hiç bulaşmıyorum
Esareti can yakar biliyorum

Üzülmek zora sokmaktır canı
Vuruyorum kendimi kaleme
Kalem ucumla yüreğimin arasında
Depremler yaşıyorum
Çoğu zaman çaresizlik göçüğünde
Boğuluyorum..

Infazından kurtulamamak ölüm gibi
Bu da geçer diyorum.
Suçluyu suçsuzu sorgulamadan
Kahpeliğe itilmişliğin uçurumunda
Çiçek açan gelinciklerde
Nefes alıyorum

Söz verilmişliğin cesaretinde
Umutlarımın güneşinde kavrulsam da
Yenilgilerimin intikamında
Soğuyorum hayattan.
Neydi zoru senle kaderin
Hep böylemiydi yaşamak
Bir yanım doğum
Bir yanım ölüm gibi
Grisi yokmuydu hayatın...
Herkes kendi bildiğini okuyor
Bu da geçer biliyorum
Daha öncekiler gibi.
Bu da geçer..

Sabaha vuruk dualarımda
Avuç içlerimde uyutuyorum yaralarımı
Ağrısını dindiriyorum can kesigi acılarımın
Sana yazıyorum sadece sana
Narasında titriyorum korkularımın.
Bir ben dinliyorum
Sohbetine doyum olmayan yalnızlığımı
Köy kahvesinde çay yapıp içiyorum
Gözlerinin yeşile çalan tutamından.
Doyum olmuyor muhabbetine zamanın
Bu da geçer diyorum.
Bu da geçer...

Alışkanlıklarım var benim
Gözlerinden öptüğüm sadakatimden
Nasibini alan kimsesizliğime
Takılmıyorum artık
Bende gidiyorum
Daha öncekiler gibi
Dönüşü imkansız diyarlara
Bu da geçer biliyorum.
Bu da geçer.