Atamızdan bize miras ne varsa,
Yiyip bitirerek batırıyoruz.
Biri dinimizden bir soru sorsa,
Cevap veremeyip oturuyoruz.

Gelenek görenek kalmadı bizde,
Müslümanım diyor eteği dizde.
Suçu hep aradık kumaşta bezde,
Şükür insanlığı yitiriyoruz.

Kur’an’ı süsleyip duvara astık,
Camide hocanın sesini kıstık.
Et yiyelim diye bir kurban kestik,
Misafir gidince getiriyoruz.

Herkes başa buyruk, herkes bir kadı,
Kalmadı dünyanın düzeni, tadı.
Bayramlarımızın değişti adı,
Her şeyi sırayla bitiriyoruz.

Biri et bayramı, diğeri şeker,
Soysuz olan kişi soyuna çeker.
Herkes bir taş koymuş, dönmüyor teker,
Şeytanı göğüste yatırıyoruz.

Edep terbiyenin izi kalmıyor,
Evlat atasından öğüt almıyor.
Komşu kapısını kimse çalmıyor,
Dostluğu mezara götürüyoruz.

Moderinlik diye çıplak gezeriz,
Nerde üç kağıt var hemen sezeriz.
Bir Müslüman görsek, başın ezeriz,
Öküzün altında süt arıyoruz.

Herkes hayatından memnun yaşıyor,
İsrafil’im, aklım buna şaşıyor.
Bu dünyada öksüz, yetim üşüyor,
Ölüm yokmuş gibi kat arıyoruz.

26.08.2025
İSRAFİL BİLİCAN