ÖZLÜYORUZ
Yeşil bir pencerin ardında saklıyorum çocukluğumu.
Çiçeksiz sarmaşıkların esir aldığı
Bahar kuşlarının yuva yaptığı o pencereden.

Zamanın acımasızlığı gün geçtikçe
kendini belli ederken,yine de aldırmıyorum çizgilerle dolu aynalara.

Gökyüzünü esir almış gri bulutların zaferini izlerken,kuşların özgürlüğüne alkış tutuyorum, yürekten.

Neydi bizden geriye kalan.
Neydi o esrarengiz çıkmazlar.
Neydi uğruna gözyaşı döktüğümüz hırslarımız.

Yaş aldıkça dingin,olağan daha ağır bir hal alıyor insan.

Yoklukla varlık arasındaki girift duyguları yarıştırıyor düşüncelerimiz.

Oysa biz hep aynı gözle bakıp, aynı kulakla dinlerken yalan yanlış herşeyi,
neydi zamanın degiştirdiği.

Bahara durdu yine mevsim
Yine bir huzur var yeşile açılan penceremde.

Nergis’lermi açmış ne ?
Mis kokulu o Nergis’ler.
Nasıl da huzur veriyor kokladıkça.

İsteklerimiz azalmış,
herşeyi olduğu gibi kabul ettiğimizin, zamana doğru ilerliyoruz.

Yolcuyuz biliyoruz.

Tek istediğimiz birazcık huzur.
Bir haberle değişmeyecek huzur.

Sabun kokulu sokaklara bıraktık çocukluğumuzu.

Yemek kokulu evlerimizin,
eski ahşap olmasına hiç birimiz aldırmıyorduk.

Bir yatağın içine doluşurken geceleri,
gülüşlerimiz gerçek ve samimiydi.

Yoksulluğun da bir asaleti vardı.
Dibine kadar yaşadığımız.
O eksik bu eksik demeden.

Şimdilerde yanlızlaştı herkes.
O eski samimiyeti kimsede göremiyoruz.

Herkes birbiriyle yarışır oldu.

O mahalle akşam sohbetleri artık kapıları aralamıyor.

Herkesin bir meşguliyeti var kendince.
Ben olmak,biz olmanın önüne geçmiş çoktan.

Yeşile açılan penceremde
Maviye tutsak yüreğimi oylamaya çalışıyorum.

Özlüyoruz evet çok özlüyoruz
Geriye hızlı dönerken zaman.
Kaybettiğimiz o masum,
o çıkarsız,
o huzurlu çocukluğumuzu özlüyoruz
çok özlüyoruz.
##17/Şubat/2025##
(Elif Ümit Çetin)