Hayatın acelesi varmış gibi
geldi geçti, fırtına gibiydi, savruldu.
Ne zorumuz vardı; adımlarımızı hızlı attık,
kendimizi bir hayli yorduk.
Oysa tozpembe hayaller içindeydik,
heveslendik, kursakta kalacağını bilmeden.
İleriye dönük düşler kurduk,
umutlarımızı birlikte yeşerttik, gözlerimizde gün doğarken.
Böyle ayrılıklar yoktu gönlümüzde;
sevdiklerimizle bir ömrü paylaşmayı diledik.
Teker teker döküldü yapraklar,
sonbahar gelmeyince,
hiçbir ümidimiz kalmadı, soldu.
Başarısızlık duygusu kapladı dört bir yanımızı,
sessiz bir sis gibi sardı her köşeyi.
Böyle ayrılık şiirleri, yazıları ve şarkıları
mirindandik ayrı şehirlerde.
Aynı gökyüzüne bakıyoruz, diye gülümsedim,
dokunaklı bir uzaklıkta.
Yıprandık, yaşlar döküldü içimize, içimize…
Ah çektik ve tükendik,
bir zamanlar parlak olan hayallerimizden geriye sadece külleri kaldı.
Sonunda virgüllerin yerini noktalar aldı;
bitirdik her şeyi sessizce,
rüzgâr bile bizim için durdu o anda.

— Meltem Mesture Güven