Çok üzgünüm,
Bu hayatla bir bağ kuramadım,
Sevdiklerim var bir tarafta,
Bir de sevmediklerim,
Günden güne daha da yaralanıyorum.
İçimde,
Görülmemiş hesaplara yakalanıyorum,
Kimseye yaranamıyorum,
Ki kendimden bile medet ummuyorum,

Umudum yok artık hiçbir şeye,
Tiksinerek bakıyorum bir çok çehreye.
"Dön de kendi yüzüne bak ulan!"
Evet,
En çok da ona kuruluyorum.
Kurtulamıyorum,
Fizana sürseler beni,
Yine onu ardımda bırkamıyorum,

Ne zaman kolaylaşacak bu?

Ha şu gün, ha bu gün,
Şu hallolsun, bu yoluna girsin,
Yarın değil ondan sonraki gün,
Hele şu iş de bir bitsin,

Yok,
Her seferinde daha da ağırı
Mutlaka geliyor,
Rahatlarım deyince,
Sırtına bir yük daha biniyor.

Yıkık viran gönlünün tek bir zerresi kaldı mı?
Söyle.
Hayat fazlasıyla sınar, hiçbir şey daha bitmiş değil,
Öyle.
Ağlasan da sızlasan da budur bunun kanunu,
Böyle.
Huzursuzluğun tek sebebi kendin değil misin?
Söyle ulan söyle.

Yalnızlık mı kaderin?
Çünkü daha fazlasını haketmedin,
Çok mu şey yaşadın?
Daha fazlasını kaybetmem sanmıştın,
Şiir mi tek sığınağın?
Yediğin tokatlardan kıpkırmızı olmuş yanağın,
Sen misin bu baktığım,
Yoksa daha peşini bırakmadı mı şeytanların?