GELME (2)

kalemimin mürekkebi mühebbet acıya bulanmışken.
yüreğimde anlamını yitirmiş onca sözcük başlı başına bir intihar sebebi iken.
hani yeteri kadar ben ve sen öldürmüşken.
gelme.!
Siyah akıyor kalemimin mürekkebi,
Yazdıkça yüreğim kanıyor.!
Her harfte bir yara,
Her cümlede bir mezar.!
Gelme..!
Hani yeteri kadar ben ve sen ölmüşken.!!!
Gelme..!!!
Her adımda biraz daha kaybolurken.
Gelme..!
Bu şehir zaten mezarlıkken,
Sokaklarda soğuk tenim buz kesmişken.
Kaldırımlarda sessiz adımlarım gözlerim yangın yeriken.
Gelme..!
🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷
Ne yıldızlar parlar dünyamda,
Nede sabahlar olur.
Karanlık içimde
Beni boğar durur..!!
Gelme..!
Kâğıda dökülen,
mürekkep karadan daha kara.
Yüreğimdeki ağırlığı,
taşırım tonlarca.
Sözlerin birer kurşun,
hedefler bana alınır hep ya..!
Ölüm kokar nefesim,
Umutlarımı hayallerimi süsleyen inci tanem aramam seni bir daha .!
🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷
Her kelime bir mezar, kazılmış derinlerde.
Sustukça bağırır,
içimdeki o cine..
Sebep arama boşuna,
suçlu kim diye...!
İçim boş bir ev,
yankı var sadece sesimde..!
Gözlerimde bir sis,
Umutlarım hep kaybolmuş..!
Zaman durmuş,
dünya dibe vurmuş..!
Gelme,
🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷
Kalemimin mürekkebi bunca acıya bulanmışken.
Hani yeteri kadar ben ve sen öldürmüşken..!
Gelme..!
Kağıt kanla yazılmışken,
sözlerinde ölüm.
Yürek darmadağınken.
Gelme!
Yeteri kadar ben ve sen ölmüşken..
Gelme!
Küllerden bile doğmaz hiçbir şey.
Gelme!
🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷
Ruhumda karanlıklar..!
Gelme!
Sessizlik haykırır.
Sözcükler anlamsız
Her biri birer mezar taşı,
Gökyüzü gri,
Umutlarımı yok,
Işıklar kayıp..
Kapanmış kapılar,
Kırılmış zincirler.
Gelme!
Yeteri kadar ben ve sen ölmüşken.
Gelme!
Kendi cehennemimde yanarken,
Gölgeler fısıldarken adını..!
Ama hayır!
Duymam..!
Hayır..!
İnanmam..!
Gelme..!!
Kalemimin mürekkebi bunca acıya bulanmışken.
Hani yeteri kadar ben ve sen öldürmüşken..!
Gelme..!

Emel Abokan

27/08/2025
06:06