bir sabah kendime sarılıp kendimi uğurlayacağım
bu evin kapısından
yine de sabahları durup kapıda
şöyle bir bakarım sokağa hayatın yeni başlangıçına
garip ama her şey yerli yerinde
halbuki bir şey eksik gözümü arkada bırakan
biliyorum arkada uğurlayan yok
insan giderken öpülmeli güle güle diyeni olmalı
hiç olmazsa sallanan bir el olsaydı
erken eve dönerdim takılmadan bir yere
nedendir bilmem medet umar oldum
üzerinde durduğum şu kapı eşiğinden
akşama geç kalma demesede
alışmadı bensiz uyumaya bekler beni
gece yarısı her dönüşümde
dikkat çekmek için takılır ayağıma
düşürürse yere bir güzel öper doyasıya
uyumak unutmanın panzehiri belki
yakası kapalı bir küfürle
sarılırım cam kenarında soğuk yatağa
hakkı yenmez eve her gelişimde
yalnızlık açar kapıyı
buyur edişinde bir gizlilik gözleri gözlerimde
sessiz bir bakışı var sanki sevdalı

herkesin evi gibi evim
piyonu çalsaydı köşede derim kendime
biraz havasız odalar
çiçekler eskisi gibi kokmuyor
hanımeli indirmiş kanadını
bir kadehin kenarında
ruhu çekilmiş hayatın neden sesler gelmez mutfaktan
yeni çekilmiş bir kahve kokusu yok neden
adımladıkça odaları
ayaklarıma eşlik ediyor döşeme gıcırtıları
müzik olmasa da yürüdükçe evin içinde
karanlık dans ediyor şuh haliyle
ince bir tül gibi
örtmüş pencereleri gece
duyan yok yürüdüğümü
derin uykusu var renklerin
hiç biri görülmüyor gözleri kapalı
ses yok sokak lambalarında
yanıp sönmese de buradayım diye
kulağa fısıldar tik takları saatlerin
yerli yerinde eşyalar tıpkı eskisi gibi
bilir ellerim yerlerini karanlıkta usulca dokunurum
en huysuz yerlerine

alıştık duvarlarında yer değiştirdiğine
artık bir yanlış bir doğru yok
hayat çoğu zaman gri
devam ediyor yaşam
düzen çoktan toplamış bavulunu
şu yalnızlık çok farklı kişilik
alışamadık birbirimizin varlığına
saç toplama ile güzel görünmez
örmekte lazım
biraz da evcimen olmalı
yine çekmeceye konmamış çamaşırlar
şu evin hali aratıyor seni en iyi tanıyanı
sabah akşam her zaman
temiz bir havlu hep aranır
birikmiş bir yığın çamaşır
işte evin hali
ya yemek derdi
bir de temizlik
şu ütü en kötüsü
duvarda asılı kalmış
bir cananın gülüşü ...

hilmi arsoy - tekirdağ 24.8.2025