Dikiş makinesinin acımasız ritmiyle
Çarpan yırtık yüreğimi diktim,
Onu odamın bir köşesine kaldırıp,
Kendime çekidüzen verdim

Odamdan uzaklaşır uzaklaşmaz,
Sinirlerim gülmeye başladı,
Sesleri kulağımı çınlatıyordu

Salonun açık penceresine yöneldim,
Bir hevesle dışarıya baktım,
Sokakta biri yanındaki şaire,
İşaret parmağıyla beni gösterip,
“Tek başına gülen bir deli” diye yorumladı

Adamın yanında durmakta olan şair,
O sırada hiç oralı olmadı,
Düşünceli dalgın ruh haliyle,
Sokaktaki yasemin kokusundan
Mest olmuş bir halde,
Edebi bir mektup yazmaktaydı,

“Sana karanfilin kucağından yazıyorum,
Yaseminin zifiri yeşil yapraklarında ışık,
Geceyi başka bir eve geçirmek için yola çıktı

Sevdanın ateş düşmüş ocağından,
Uzaklara gözünün dalmasıyla,
Gelen misafirim ben

Çığlıklarının çocuk heveslerini duydum,
Seni kurtarmaya geldim ta derinlerinden

Yanağındaki mor damgalı
Siyah çukurlara düştüm,
Kafam altüst oldu, fena halde utandım

Derin bir nefesi içime doldurdum,
Sevgi fukarası bir zorbadan
Medet umup ona sığınmak,
Senin için hayati bir zaruret değil artık

Al yanaklarına çarpan acıların,
Yankılı ürkek koridorlarında,
Umudun yeşerdiğini hiç görmedim ben,
Sana uzanan elimi geri çevirme,
İnsanlığa olan inancım bu yüzden”

O an sokakta beliren kalabalık yüzünü o yöne çevirdi
Kimi hayretle, kimi hayranlıkla bakıyordu

Elini tutmamıştı ama ayaktaydı