O bana yeter

Yoruldum elbet, inkâr edemem,
Her düşüş bir iz bıraktı içime.
Ama her izden bir yol çizdim kendime,
Karanlık bile engel olamadı gülüme.

Ne çok kapı çaldım, açılmadı hiçbiri,
Ama içimde bir kapı hep aralıktı.
Orada sakladım beni ben yapanları,
Ve o kapının ardı hiç yıkılmadı.

Bekledim bir omuz, bir el, bir kelime,
Ama öğrendim: herkes meşgul kendince.
Ben sustukça içim daha çok konuştu,
Ve kelimeler döndü kaleme gizlice.

Bir ben kaldım kendime dayanak,
Ama yettim işte, bu da bir zafer.
Kimse görmedi belki yürüyüşümü,
Ama her adımım sanki bir şiir kadar değer.

Şimdi rüzgâr esse de eskisi gibi,
Savrulmam, kök saldım derinlerime.
Artık ne unuturum ne de özlerim fazla,
Çünkü barıştım hem geçmişimle hem kendimle.

Yıldızlara bakmam eskisi gibi,
Dilek dilemem, mucize beklemem.
Ama bir ışık hâlâ taşırım içimde,
Ve o bana yeter — susar, ama sönmez.

Hakkı kalabalık