Ne akşam ama! Tesbihat bitmiş, çay demi almış
Laflar hazır, beli kırılmaya az kalmış…
Önce bir mazgal sesi, sonra bir kâğıt
Meydancı bağırır: “Tahliye”, ardından coşkulu bir alkış.
“Hadi” derler “gardiyan gelir şimdi bekletme,
Toparlanıver”… Burada hayat işte böyle…
Nicedir tahliye istersin hep itirazın reddine
İşte bak, vakti zamanı gelince
Bir bardak çaya bile yok müsaade…
Kimin umurunda
İpte kuru, leğende ıslak çamaşırlar,
Voltada konuşulacak yarım kalmış laflar,
Okunacak bir sürü kitap,
Gönderilmemiş bir sürü mektup var…
Hepsi artık boş!
Dolapta onlarca el, tahliye başladı.
Niyet: Yardım, adı: Hatıra, aslı: Ganimet
Eşyaların birçoğu artık dostlara emanet.
Battaniye, yastık, çarşaf çoktan kabin atlamış
Sandalyeye yeni isim bile kazınmış…
Her şey ne çabuk hazır on dakikada
Yaşanan koskoca yirmi ay işte bu mavi torbada…
Kucaklaşmalar, helallikler, gözyaşları….
Ne tuhaf! Tüm hayatı içine aldı bir çöp torbası…
Sarılma bitti hemen başladılar el sallamaya
Alkışlarla koydular bu kez kapının ardına.
Son bir söz için dahi yok izin
Kapandı demir kapı, artık içeri giremezsin.
Gardiyan “ Allah kurtarsın” diye almıştı içeri
“Geçmiş olsun” diyerek bırakıyor şimdi…
Adeta “on metrekarede yaşadığın gerçek hayat yeter
Artık figüran olarak çık yalan dünyaya” der…
SELİM / 27.04.2017