Artık ardından koşmuyorum rüzgârların,
bıraktım,
kim ne getirecekse mevsim kendi getirsin.
Dünya nimetleri, altın kâseler,
gümüş tabaklar…
Hepsi yerini,
bir fincan kahvenin buharında saklı huzura bıraktı.

Biliyorum,
gerçek zenginlik ceplerimde değil,
yüreğimin odalarında saklı.
Orada, güveni yastık gibi başımın altına koydum,
orada, sevilmenin sıcaklığına çıplak ayakla bastım.
Her adımımda, her nefesimde
hayatın bana sunduğu küçük mucizeleri görüyorum.

Artık aşkı,
gökyüzüne bakarken arıyorum;
bulutun ardındaki güneş gibi sabırlı,
yağmurun düşüşünde toprağı kucaklayan gibi şefkatli…
Biliyorum, aşk önce insanın kendi kalbinde yeşerir,
sonra gözlerinden taşar.

Ve biliyorum, kendime verdiğim değer,
dışarıdan gelen övgülerden bağımsız bir hazinedir.
Kimse onun anahtarını bana veremez,
kimse zincirini çözemez;
çünkü ben, kendi yüreğimin bekçisiyim.

Kendime gösterdiğim şefkat,
en fırtınalı gecelerde bile ışık olur,
ve ben, kendi gölgelerime bile
nazikçe dokunmayı öğrenmişim artık.

Kendi kalbimin kıymetini bilmek,
her acıyı, her kaybı
bir ders ve bir armağan olarak görmek demektir.
Ve ben, her sabah uyandığımda
kendi varlığıma teşekkür ederim,
çünkü huzur, önce kendini sevmekten başlar.

Umudu,
bir çocuğun sabah uyanışında görüyorum.
Henüz hiçbir şey bozmamış o berrak bakışı.
Ve o bakış, bana diyor ki:
"Hayat seni hâlâ seviyor."

Sağlık, artık en büyük duam.
Nefesin değeri, nefessiz kalmadan anlaşılmıyor.
Mutluluk ise,
elime verilen küçücük bir ekmek parçasında,
yanı başımda sevdiğim birinin gülüşünde…

Biliyorum,
her şey elimden alınabilir,
ama huzurum, ben izin vermezsem kimse çalamaz.
Ve ben artık,
ne hırsın anahtarını taşıyorum cebimde
ne de kırgınlığın zincirini…

Huzurun kadınıyım ben,
yorgun ama dimdik,
çok seven ama artık kendini de seven,
güveni hayatın en tatlı ekmeği gibi
dilinde saklayan…

Ve biliyorum,
bundan sonra ömrüm
yalnızca üç şeye adanacak:
Sağlık, mutluluk, huzur.



Peri Feride ÖZBİLGE
23.08.2025