Son Karasinekler

kaç zamandır uğramıyordum atölyeme
aklım esti gittim dün
cam kapı kapalıydı
dört duvar bir yer

açtım kapıyı girdim içeriye
girdim ki o da ne
yüzlerce karasinek
hem aç kalmışlar hem de susuz
vızıldayıp uçuşuyorlar can havliyle

acıdım camı da açtım
kaçıştılar sevinçle kurtulduk diye
ben de sevindim insan yüreğiyle

sonra geldim dut ağacı gölgesine
amanın o da ne
ne çok ne çok karasinek
biri çıplak bacağıma konuyor
biri kel başıma
biri koluma
elime yüzüme gözüme
kan kan diyorlar boyuna
hem düşüncesiz hem de arsız biçimde

Dedim kendilerine; “Yapraklarda su var çiçekte balözü, bana saldırmanız niye?
Vefa denen şey bu mu sizce?”

Dinlemediler tabii…

Dedim ben de “Taş atana gül atmam ben, duydun mu ey karasinek!”

sonra hepsini yolladım yeniden
ekmeksiz susuz hem de havasız
ölüm kokan o zalim yere
dedim ister öl ister geber o yerde
artık sizden bana ne

Ağustos /2025 Koruköy