Biz hayatın karanlık yollarında,
Ayaklarına dikenler batan çocuklardık
Ciyerlerimize kadar yoksulluğun kokusunu,
İçimize çeke çeke büyüsek te
Küçük şeylerle mutlu olanlardık

Sokak lambası, çöp kutusu olmayan mahallemizde
Fakir ama daha dürüst, daha iyi insanlardık
Belki lüks hayatlarımız yoktu bizim,
Lakin sağlam komşuluklarımız vardı

Evimizde televizyonumuz olmasa da sorun yoktu
Nasılsa komşuda olurdu
Her salı filim seyretmeye komşuya gider
Hep birlikte aglayarak Ezo gelin iseyrederdik mahallece

Biz gece kondu çocukları, yoksulduk
Acılarımız da yoksuldu
Biz gariptik, acılarımız da garipti
Biz Yokluğun oyuncaklarıyla oynardık

Yine de ama yine de mahallemiz çocuk sesleri, çocuk kahkahalarıyla dolardı
Gece kondu mahallesi,
Buram buram dostluk kardeşlik kokardı

Her evde bir soba
Her sobanın üstünde kaynayan çaydanlığımız,
Misafire verecek elbet bir bardak çayımız olurdu
Küçüğün büyüğüne saygıyla davranmasını,
Büyük ise küçüğüne sevgiyle sahiplenmesini iyi bilirdik

Iki oda bir salondan ibaret olan küçük evlerimizde,
Nice yaşanmış acılarımızın, nice yaşanmış sevinçlerimiz, nice Unutulmuş hikayelerimiz vardı

Ayıp kelimesi bizim desdurumuzdu,
Bir yanlış yapsak Ayıp olur derdik
Hayatımızı daha edepli, daha sakin yaşayanlardandık
Bunca yokluğa bunca garipliğe rağmen
Biz yinede güzel insanlardık,
Hemde çok saf insanlardık

Bizlerde mahallenin iyi çocuklarıydık
En büyük yaramazlığımız,
Oyun oynarken gürültü çıkarmaktı
Erkek çocuklarının ağaçtan araba yapmak en büyük hayaliydi
O zamanlar bizler daha mazbut çocuklardık
"Ben" kelimesini henüz tanımıyorduk

Fakirliğin ezik arabeksini,
Orhan Gencebay’ı, Ferdi Tayfur’u çok severdik
Yüksek binalarda yapanlara imrenerek baksak da
Yine de burnumuzdan kıl aldırmazdık
Biz mahallesi yoksul, insanı hürmetkar,
Gecekondunun acıyı şerbet eyleyen huzurlu insanlarıydık
Kendi fakir lakin yüreği zengin adamların çocuklarıydık
Biz alın teriyle helal ekmek getiren
Adam gibi adamların çocuklarıydık
Şaire Yazar Selma Hançer Tüm şiirlerim kitabımdan