Korkularım

Henüz çocukken tanışmıştım korkularımla
Kemiklerimin sızısı uyutmadı bedenimi!
Tavanlara çizerdim korkularımın resmini
Sıçrayarak uyanırdım, lacivert gecelerde
Kocaman yürek ağrısı ile geçirirdim, mor günlerimi
Aglayarak yıkadım ruhumun korkularını

Bekaretini kaybetmiş senelerde, yitirmiştim umudumu
Korkularım yurdum, suskunluğum sığınağım olmuştu
Saki bir sus dolanmıştı gönlüme
Garip bir ağıt, belli belirsiz dökülüyordu dudaklarımdan
Her saniye sarıyordu her yanımı, zifiri karanlıklar
Her an titreyerek düşüyordum, derin dehlizlere

Taş duvarlardan süzülen sihirli sarmaşıklar, sarıyordu cenin bedenimi
Ve ben, ve ben yok oluyordum,
Yavaş yavaş cümlelerin arafında
Derken, döküyorum yüreğimin tozunu
Gözyaşlarımın ısrarlı haykırışları ile
Ahmak bir hıçkırığın tutsaklığında
Ve unutamadığım tavandaki resimlerimle

Şaire Yazar Selma Hançer