YORGUN GÖNLÜMÜN BAHARI

__UNUTMUŞUM___
Bugün bütün pencereler kapalı,
dışarıda yağmur,
içimde kırık bir sessizlik var.
Durmayı unutmuşum

Bedenim yorgun,
ruhum uykusuz.
Yüreğime sığmıyor bu ağırlık,
gözlerimdeki ışık solgun ve bulanık.
Görmeyi unutmuşum

Ne zaman karardı kalbim bu kadar?
Gaflet, öfke, hırs… ne ararsan var.
Duygularım fırtına, hislerim kar;
kendime gelmeliyim, zararın neresinden dönersen kâr.
Bilmeyi unutmuşum

Yağmurın toprağa inmesini
toprağın kokusunun üzerime sinmesini
güneşin gözlerime değmesini,
kumruların pencereme gelmesini,
rüzgârın huzur veren sesini unutmuşum.

Günlerdir konuşmuyorum kendimle,
sanki sesim
benden uzağa göç etmiş gibi.
Cümlelerim yorgun,
kelimelerim solgun,
hecelerim durgun,
mısralarım isyan etmiş…
Ben huzurlu şiir yazmayı unutmuşum.

Biliyorum, bu hâl kalıcı değil.
Her gecenin bir sabahı vardır,
her kışın sonu bahardır,
her şeyin azı karar, çoğu zarardır.
Yüreğimdeki ölçüyü, tartıyı unutmuşum.

Şimdi içimde kaybolan beni bulmayı bekliyorum;
belki bir dua kadar sessiz,
çölde kalmış bir çiçek kadar çaresiz,
sahte yüreklerin sevgisi kadar hissiz…
Ve ben kendimi sevmeyi unutmuşum.

“Ey Rabbim,
bana şifa ver.

Senin merhametinle
en derin yarama dokunayım,
fani olanı bırakıp hakiki aşkı bulayım.
Ben artık benden geçip kul olayım,
yalancı bir ateşte yanıp kül olmayı unutmuşum.”

Belki o zaman düşlerim üşümez,
ellerim yeniden ısınır.
Bir bahar gelir sessizce,
bir papatya açar
tam da kalbimin orta yerinde…
Ve ben karagül olduğumu unutmuşum.

Bir gün mutsuz, umutsuz günleri geride bırakıp
yeniden başlarım hayata.

Belki yeniden gülümser hayat bana,
belki yeniden sevinirim,
belki yeniden ben de severim hayatı.

Ben de iyileşeceğim…
Yavaş, sessiz,
ama bütün kalbimle.
Çünkü ben değmeyen insanları olmayacak
yerlere koyduğum için
kendimin olması gereken yeri unutmuşum


Dilek yavuz koçak
Peçeli şaire
11/08/2025/02:00