Zehir zemberek bir zambak tadında,
İnsan kendi öz varlığına nasıl dönmeli,
Nasıl aşmalı yolunu, kendini nasıl bulmalı
Ya çoktan bulduysa, bulup da kaybolduysa,
Bir aşk haresine düşüp de lal gibi ağaçlardan,
Medet uman, onlara sarılıp iman ile dolan,
İlle de sormaz mı yaradan has damarından,
Sorarım ben değil de yine ben değil de kim,
Cevap eder aslı aşk ile dolan içi ilah ile
Benden beni sorarsınız da aslım bilmez mi,
Var mı benden öte Allah’ı yar bilen sadık yar,
Ne umarsın da Umman Çölü’nde beni ararsın,
Ben senin gönlünün en sabun kokulu yerinde,
Su ile arınmış bir beden de bir meleğin dostu,
Taze ekmek kokusuna hasret mazluma ana,
Gökte uçan kargayı bile hisseden bir ruha,
Sen ola sakın azap vurma, azabı olma,
Bil ki bu kul, yaradana köle, kötüye mızrak ola,
Bul ki bu çiçeğin adını herkes bile, herkes işite,
Gülden öte gül kokan, az zamana, mihrap olan,
Mihraba oturup secde de ağlayan, ağlamayan,
Herkese dost ama en çok kendine dost,
Uyandırın uykusundan melekleri,
Melekler uyumaz, uyumak beşerin vakti,
Mahlası kayıp acı ile can çekişen garipleri,
Hak etmezler mi en güzel eşk-i aşktan öte,
Onlar da ister yan yana bir seniyye yaradanı seve...