Evet…
İnsan en çok kendine üzülüyor.

Kendine kıyamadığında,
“Kendime bunu nasıl yaptım?” dediğinde…
Başkalarını kırmamak için kendini parçaladığında,
Herkese yetişip kendini hep en sona bıraktığında…
İşte o zaman en büyük kırıklık başlıyor.

Çünkü sen herkesi düşünürken,
Kimse “sen nasılsın?” diye sormamış.
Sen anlayış göstermişsin,
Ama sana bir parça bile empati düşmemiş.

Ve bir gün, sessizce fark ediyorsun:
Asıl kırgınlığın onlara değil, kendine.
O sustukların, yutkundukların, katlandıkların var ya —
Hepsi senin içine dönüyor, seni sana küstürüyor.
Ben en çok kendime üzülüyorum.
Başkaları kırmasın diye sustuğum anlara…
Hep anlayış gösterdiğim, ama bir gün bile anlaşılmadığım günlere…
Kendimi yok sayarak birilerini var ettiğim zamanlara…

Herkesi idare ettiğim ,ama kendime hiç hal hatır sormadığım bana.
Ne zaman ağlasam “geçer” dediğim, ama geçmediği saatlerde.
İçime attığım, sustuğum, unuturum sandığım.
Fakat
o sustuklarımın beni çoktan unuttuğunu .

Artık anlıyorum:
Kırıldığım yerlerde başkası yoktu, hep ben vardım.
Ve her seferinde kendimi, yine kendim yalnız bıraktım.

Ben kimseye değil,
En çok kendime kırgınım.