karmaşık denklemlerin korkunç sessizliğinde
düşsüz ve yarıçıplak yelkenler gibiydik
ikimiz;
biraz çekingen,fazlaca sıkılmış
umursamaz birazcık belkide.
gecmiş yaşantıların yaşanmışlığına küs,
geleceğin yankılarından muzdarip
dudaklarımızda ıslık,
gelmeyecek gidenleri bekliyorduk
olmayacak nedenleri belkide..

düşünceliydik,hep olmaz şeyler tasarlıyorduk,
kırılmış ve yüzüstü bırakılmış düşler gibiydik
ikimiz;
bazen romeo ve juliet olarak buluyorduk kendimizi
bazende van gogh’un iki gemicisinden ikisi.
sevginin kırıntılarını arayıp düş sokaklarında
mutsuz limanlarda savrulup duruyorduk..

düzensiz,kafiyesiz bir hayat umuyorduk
serbest çağrışımlı şiirler gibiydik
ikimiz;
bilinç altlarında biyerde benliğimizi tamamlamaya çalışıyorduk
yalınayak,kosaradımlarla yürüyorduk
’’laleli’den dünyaya’’
ikimiz;ben ve öteki
mutsuz istasyonlarda avutuyorduk kendimizi
mutsuzmuyduk?
pek söylenemez
mutsuzluğumuzu ilan ettiğimiz günden beri çok mutluyduk!