1
Yorum
12
Beğeni
5,0
Puan
155
Okunma
ağaçların boynuna dolanmış
ince bir tül.
Yürürüm,
ayak izlerim çürüyen kütüklerde
kaybolur.
Sessizlik.
Keskin bir sessizlik,
kuşlar bile
dillerini yutmuş.
Sadece kalbimin çatırtısı
kırık dallar gibi
içimde.
Bir ışık hüzmesi,
dikenli dalların arasından
sızar.
Yer yosunları,
nemli bir kucak açar
kimsesiz ayaklarıma.
Burada zaman,
köklerle sarılı.
Durağan.
Soluduğum hava,
ağaçların nefesiyle
karışır ciğerlerimde.
Bir çağrı mı bu,
yoksa veda mı?
Ormanın kalbinde,
kaybolmuş bir yolcuyum.
Her gölge,
tanıdık bir yüz gibi
bakıyor sır dolu.
Bırak kendimi
toprağın soğuk nefesine,
yaprakların hışırtılı şarkısına.
Belki de aradığım sükunet,
bu çürüyen yapraklar altında,
bu nemli sessizliğe emanet.
Orman bilir.
Ve saklıyor
içinde bir şey.
5.0
100% (4)
Cevap Yaz