Şiir bir ıslıktır.
Kimseye doğrudan seslenmez ama herkese dokunur.
Bir kapı aralığı gibidir şiir.
Aralıktan sızan ışık yüreğimize değdiği zaman başlar asıl hikaye.
Şiir, duymaya hazır olanın kulağına çarpar.
Ama ne olursa olsun, şiir bir çağrıysa eğer,
ona kulak veren de kendine çağrılan biridir.

Bir çağrıdır şiir.
bazen gel der bazen de dur
Ama her seferinde kalbin bir kapısını çalmayı ihmal etmez.

Unuttuğumuz duyguların yerini içimize sinen ıslıkla tekrar buluruz ya, işte bu yüzdendir şiir bir ıslık, bir çağrıdır.

Hayatın sert yüzünü şiirin kırılgan imgeleriyle yumuşatıvermiş sevgili Tesbih şair.
Ruhumuzu allak bullak ederken görene, duyana, hissedene bir ilaç gibi işler şiir. Kimi zaman bir satır bile insanı dipsiz kuyulardan çekip çıkarabilir. İşte Tesbih şair bize bunun reçetesini sunuyor.

Hayatın keşmekeşliğine, saçmalığına karşı dikilen küçük ama güçlü bir kale gibi. Belirsizliğin ortasında sesini yükselten bir anlam denemesi.

ve her şiir aslında yarım kalmış bir düşten ibarettir.

Kimi zaman öfkedir kelimelere sığmayan.
Kimi zaman özlemle kıvranır dizelerde. Ağlamak serinletir. Gülmekse bir satırda ansızın beliriveren güneş gibi çıkar karşımıza.

Bir şiir okursunuz, sanki zamanın beli bükülür. “Sirayet”in dizeleriyle karşılaştığımızda, içimizde yıllardır biriken tozlu hikayeler titreyerek yer değiştir Kelimeler suskun bir hayretin iç sesi, bir mecazın ete kemiğe bürünmüş şekliydi sanki. Duygularımızı allak bullak ettiğini inkâr edemem.

İnsan sanki kendi iç yangınını yakalıyor bu şiirde.
Ne zaman bir şiir, bir ah'ın dilini bu kadar hissettirebilir ki.
Ateşin soluğu urgansa eğer bu şiir de o urganın her lifine sızmıştır demektir.

Ey dîde!.
Ne çok şey yüklenmiş bu hitaba şairimiz.
Misallerle dolu bir vuslat gibi her dize.
Bazı imgeler zihnimizin iki yakasını bir araya getirmek için içli köprüler kuruyor. İnsan bu köprülerden geçerken şiir artık bir edebi biçim olmaktan çıkarak bir geçit dönüşüyor.
Hatıralarda hayale, acıdan ferahlığa, geçmişten şimdiki âna uzanan bir içli geçit.

Bir “yetim olmayan hatıra” düşününün. Yetim olmayan ama unutulmaya yüz tutmuş, adı var, izi var ama sesi yok. Toz sinmiş o eski isimlerin izlerinde kim bilir kaç ömür sessizce çekip gitmiştir.

Sadece imgeler değil imgelerin arasındaki boşluk bile insanın içini titretiyor. Kimi zaman bir kıyametin eşiğinde çehreler beliriyor, kimi zaman serin bir akşam vaktinde kalbe sızan tanesiz bir tan göz kırpıyor.

Sirayet şiiri tenhalığımızın köşelerine ansızın düşen bir ışık huzmesi gibi. Yaktığı yerden başlıyoruz hissetmeye. Kuraklığın en asil mânisiyle sarıyor bizi. Susuzluğu öyle tanıyor ki her ışığı kana kana içmenin ne demek olduğunu hatırlatıyor.

Şiirin sonunda, bir bülbül nağmesiyle buluşuyoruz. Hılletin örtüsünde gizlenen en mahrem özlerine dokunmak mümkün oluyor.

Sirayetin içime sızdığı o an,
artık hiçbir dizeyi eskisi gibi okuyamayacağımı fark ettim.

Okuruz, geçeriz ama şiir biz farkında olmadan zihnimizin arka sokaklarında gezinmeye başlar. Günler sonra bir rüzgâr eser, bir koku gelir burnumuzun ucuna dayanır ya da bir akşam sessizce iner üzerimize… işte o an şiir hatırlatmaz kendini, biz hatırlarız onu.

Sonra da bir bakmışsınız şairin sesi bizim sesimize karışmış. Şiirin duygusu ufkumuzda düşlenmiş bir hissin biçimine bürünmüş.



Eyvallah o vakit.
Hayranlıkla.🌾

....Âlemde yankılanan ince bir tereddütle
gölgemden sıyrılır eski bir sezi.
Ne zaman düşe sarılsam,
düş, düşten öteye sirayet eder.
Zamanın eğik aynasında
ben mi bakarım kendime,
yoksa bakışlar mı yansır hakikate?....

Yüreğiniz var olsun
Şiiriniz çok nadir; kolay tüketilmez, ancak sindire sindire okunur.
Saygılarımı sunuyorum

Keşke bu şiir güne 'sirayet' etse derim.