1
Yorum
15
Beğeni
5,0
Puan
155
Okunma
biriken sesler var içimde
cam kenarlarında unutulmuş çocukluklar gibi
ıslanmış bir iç çekiş, göğsüme tünemiş
yağmurla konuşmayı öğrendim
harf harf çözülüyor artık yüzümdeki sükût
sana ağlamayı değil,
susarak devrilmeyi bıraktım
bazı kelimelerim küskün
bazı gecelerim kırık
ellerim hâlâ nemli bir rüyanın içinde
sen diyorsun ki
“durul artık”
oysa ben
rüzgârla eğilmedim,
yağmurla yıkandım sadece
unutma,
her sağanak biraz vedadır kendine
ve ben her vedada sana tutunuyorum yeniden
kurutulmamış bir mektup gibi
bir kapının altına bırakılmış içimle
çünkü sen
en çok da
üşümeme yakışıyordun.
Turgay Kurtuluş
5.0
100% (5)
Cevap Yaz
