Ellerim boş, yürekte dayanılmaz acı
Etrafım kalabalık benlerdendir tacı
Keşkelerin hayıflanması artık karar
Rengi solmuş şu hayat neye yarar.

Dilediğince doğar şafak, ağarır tan yeri
İçimize temas etmez hiç bir ışık nüvesi
Ta yıllar öncesinden kalmışız ki gecede
Bir mum bulsak inan yürürdük de izinde
Fıtrata aykırı işler kime vermiş ki kâr
Dokunulmaz ise sevgiler, yar neye yarar.

Bırakılmış duygusu gitmez nedendir
Bir gölgemiz yürür bizle, kefene değindir
Gözde hicran, yürekte sızı kimindir
Haydi desek olur mu gelen bilinmezdir
Bitmeyen yükle gözden akan kanlı yaştır
Son bir darbe gelse o da canandandır
Gönül bir dinginlik ister onu arar
Dinmeyecekse fırtına korunak neye yarar.

Dolsa da cebim alabildiğine yok anlamı
İnsanca yaşamanın pahasızdır da hazzı
Bir ben olsam mutlu istemen bu tercihi
Paylaşmalar yok ise etmez tatlı esinti
Beyaza bürüse dışı tertemizce kar
İçe değememişse taneler neye yarar.

Yedi kat semanın hakikati sevgi üzerine
Onu mihenk edinenin batmaz diken eline
Makam, mevki ne anlamsız kendini bilene
Hep müşkül üzerine ise yürütülen yol
Desene yoksun kalacak bizde bir çift kol
Uğruna sayısızca gözyaşı ise akar
Vefalar unutulmuşsa, dostluklar neye yarar.

Dıştan tebessüm eden içten de öyle midir?
Her yiğidin içini bir derttir ki bitirir
Çökmezdi omuz asla, pes yoktu kitabında
Acı sözler zehirlidir ilacı yok Lokman’da
Koskoca deryasında herkesin gemisi var
Bir sandalın yok ise, kaptanlık neye yarar.

Çokça bil hem her şeyi, sanırlar ki cahildir
Susmak yürek işidir, susan arif kişidir
Hezeyanlar bahane, ne varsa ise yürekte
Ya ak olur yarının, yahut gece gibidir
Sözden sızan duygular, bakışlara evrilir
Ya şu iyilik denen tercihle gelir bahar
Karışmışsa mevsimler, takvimler neye yarar.

Oğuzhan KÜLTE