" Kara yazım "

Yüzüm gülmedi benim, gülmedi kara yazım,
Ne ana kucağında ne de baba elinde dinmedi sızım,
Çocuklugumdan bir hıçkırık düğüm düğüm boğazım,
İçimi kimseler görmesin diye kederimi sakladım,
Hep bir gurbet oldu bana, dört duvar ev dediğim.

Gözümde dinmez tufana, yangınlarda yüreğim,
Yarama bir merhem bir sıcak söz bekledim,
Ulaşmadı hiç kimseye, boşlukta yankılandı sesim,
Kavgalar, kırgınlıklar, her anı zehir ettim,
Yıkık dökük bir viranede, soldu gitti gençlik fidanım.

Sonra sevda dedim, belki o sarar yaramı,
Sandım ki bir kalp bulurum, dindirir feryadımı.
Koştum ardından, deli divane, gözüm kapalı,
Bahar sandım her dokunuşu, hazanmış oysa hepsi
Sözler verildi, yeminler edildi, hepsi de yalan çıktı.

Her güvendiğim liman, fırtına olup yıktı.
Önce canım dedi, sonra canımı yaktı,
Aldı benden ne varsa, beni bende bıraktı.
Hayallerim darmadağın, umutlarım suya düştü,
Neyim kaldı deyin hele, bir enkaz oldum şimdi...

Kime güvendiysem, ruhuma açtı bir yara,
Dost dediğim arkamdan vurdu, bıraktı beni dara.
Rüzgar aldı götürdü, sırlarımı gömdüm toprağa,
Her elini tuttuğum, bir hançer alıp batırdı.
Sırtımdan vuruldum defalarca, kan revan da bıraktı,
Yorgun düştü bu yürek, kayboldu kendi içinde.

İnsanlığa, vicdanlara kırıldım hiç inancım kalmadı,
Her yeni başlangıçta, daha da dibe düştüm.
Oldu şimdi yalnızlık benim sadık yoldaşım,
Gecelerim kabus, zindan karası oldu gündüzlerim.

Gözyaşlarım kurudu, çölleşti yüreğimin toprağı,
Söndü içimdeki umut ateşi, koptu son yaprağı.
Ne bir el uzandı bana, ne bir can yoldaşı,
Hep tek başıma yürüdüm, devirdim onca taşı.

Yoruldum artık, yoruldum bu bitmek bilmez acıdan,
Nefes almak bile zor, bu kahrolası sancıdan.
Belki bir gün diner bu fırtına, belki diner bu keder.

Ama bilirim ki yüzüm gülmez, ezelden böyle kader.
Yüreğimde taşıdığım bunca yükle, gidiyorum ahirete,
Beni anlayan tek yer orası, orada huzur bulurum belkide.

🌹 Derya 🌹