1
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
156
Okunma
Bu şiirin hikayesi, sessizce yıkılan bir insanın iç dünyasından doğar. Dışarıdan güçlü, sakin, hatta gülümseyen biri gibi görünür... ama içi bir savaş alanıdır.
Konuşmayı denemiştir, anlaşılmamıştır. Sustukça içindeki çığlık büyümüş, yalnızlığı derinleşmiştir.
"İçimde Durur", aslında dışarıdan hiç belli etmeyen birinin, yıllardır taşıdığı kırgınlıkları, yorgunlukları ve anlatılamayan acılarını usulca fısıldadığı bir iç konuşmadır.
Ve bu şiir, kelimelerin yetmediği bir hayatın suskun günlüğüdür.
"İçimde Durur"
Kimse duymadı içimdeki kalabalığı,
Oysa ben susarken, en çok bağırıyordum.
Dizlerime çökmüş bir karanlık var,
Gözlerime tırmanan kırık bir yorgunluk.
Her şey aynı anda yıkıldı üstüme,
Ve ben hiçbirine "dur" diyemedim.
Bir ağırlık var adını bilmediğim,
Ne taşırım, ne yere bırakabilirim.
Çığlık değil artık dilimde kalan,
Sessizlik daha çok yakıyor içimi.
Sanki ağlamak bile lüks bu bedende,
Gözyaşım kurudu ama acım yerinde.
Anlatmak istesem, kelime kalmaz,
Anlamazlar zaten, sussam daha az.
Bir ben varım kendime yük olan,
Bir de ben, bu yükü taşıyamayan.
O yüzden bazen bir nefeste boğulurum,
Bazen bir bakışta kırılırım.
Hiçbir şey olmamış gibi görünürüm,
Ama içimde hâlâ o deprem durur.
Reşit ışık
5.0
100% (5)
Cevap Yaz