ve belki
hiç susulmamış bir gecenin çatı katında
ben hâlâ seni
çocuk suskunluğumla bekliyor olacağım
adı konmamış vedaların cebinde
anahtarı kaybolmuş bir kapı gibi

ve belki
sözlerimiz her gece yoldaş olacak rüzgarla
çeyrek saatlik zaman dilimlerinde
gizli bir aşkın hatıralarını şehre fısıldayacak
bir göçmen kuş gibi
söylediğimiz her kelime
yapraklardan düşen sonbahar sabahı olacak

ve belki
bir sabah kalktığımda
gözlerinde aşkın kadim yolunu bulurum
seninle yan yana
sessizliği sararız aramızda
gözlerinde bu sefer kırık değil, yeni bir şarkı olur
sözlerin yeniden doğar
güvercin kanatlı hatıralarla

belki
o an hepimize yetecek kadar
hayal olacak belki kim bilir

ve belki
gözlerimde yaşanan savaşın içinde
her bir kırık, her bir yara
bir öpücükle iyileşir, dedim
sen , bütün acılarıma dokundukça
gözlerinde kaybolan yıldızlar
daha da yakınlaştı bana

belki
bir sabah seninle uyanırım
gönlümde kaybolan saatler
yavaşça geri gelir, zamanı yakalarız
elimi tutarsın, bu kez
her geçen saniye
bir ömrü sığdıran anılara dönüşür
ve aşk, korkusuzca
bütün sokaklarda yankılanır

ve belki
ne var ki
belki de seni beklerken
gönlümde ne çok yangın var
her bir kıvılcımda senin adını anarım
belki de aradığım tek şey
bu soğuk rüzgarda kaybolmuş
bir sen ve bir ben olur kim bilir..

ve belki
gecenin en sessiz yerinde
adını anarken dudağımda
bir mum yanar içimde, hiç sönmemecesine
yalnızlığa inat
birlikte susmayı öğreniriz
çünkü bazen aşk, sadece
bir göz kırpışı kadar sessizdir

ve belki
kırılmış aynaların karşısında
seninle yeniden görürüm kendimi
bütün eksiklerimle, bütün tamamlarımla
sana doğru eğilmiş bir çınar gibi
köklendiğim yer sen olursun
rüzgârda adını sayıklar dallarım

ve belki
bir ömrün ertelenmiş cümlelerini
birlikte yazarız yeniden
bir seher vakti
henüz uyanmamış şehirlerin şarkısıyla
birlikte dokunuruz zamanı aşan yaralarımıza
ve iyileşmek, sadece “biz” olmaktır artık

ve belki
sıradan bir sabaha uyanmayız hiçbir zaman
çünkü her sabah, senli bir mucize olur
yastığa düşen ilk nefesin
adımı anımsatır sana
ve ben, kalbini uyandıran
ilk tebessüm olurum

ve belki
gidenlerin değil
kalanların şiirini yazar bu defa kalem
çünkü bu defa
sadece senin için
ve sadece biz kaldık
bütün ihtimallerin en yorgun, en gerçek yerinde

ve belki
bir gün
bozkırda açan mor çiçekler kadar inatçı olur içimizde aşk
bir damla gözyaşı
kurumuş bir yaprağın damarlarında
sen diye kıvrılır
ben diye düşer toprağa

ve belki
bir eski tren garında
bavuluna beni sığdıramayan bir yolcu olurum
ayrılıklar iner gözlerinden
bir mendil gibi
ve her istasyonda ismimi fısıldayan bir yalnızlıkla bakarsın arkandan

ve belki
göz göze geldiğimiz o ilk an
sonsuzluğun sesiyle tekrar eder kendini
yani aşk
bir ömrü cebine koyup
en dar sokaklarda bile seni bulur

ve belki
bir gülüşünün kıyısında
ömrümün haritası değişir
senin teninde
yalnızlığımdan sıyrılırım
bir ilkbahar yağmuru gibi
susuz gönlüme düşersin usulca

ve belki
aşka dair unuttuğum ne varsa
hepsini bir gece
kollarında hatırlarım
ve o an
geceyi bile kıskandırır bakışların

Peri Feride ÖZBİLGE
20.07.2025