Ben bir ara şiir yazardım,
Satırlar bir şekilde beni anlardı,
Ben bir türlü kendimi anlatamazdım,
Ben bir ara çok severdim,
O bir şekilde beni terk ederdi,
Ben bir türlü onu terk edemezdim,
Ben bir ara yaşardım,
Hayat bir şekilde yüzüme gülerdi,
Ben bir türlü rast getiremezdim.

Şimdi, hiç bilmediğim bir aşkın özleminde kayboldum,
Umutla bakan gözlerim, neredesiniz, hissedemiyorum,
Acaba bunca senedir neyin amacını arıyorum?
Neyin cevabını istiyorum, bilmiyorum.

Bilinmezlik, eski dostum,
Seni unuttum diye mi böyle oldu?
Bazı gerçekleri kendime dahi itiraf etmeye korkuyorum,
Sen biliyorsun be, eski dostum,
Sen anlıyorsun beni değil mi?
Biliyorsun, aslında her şeyin hatası benim,
Biliyorsun, aslında çok kuruyorum her şeye kendimi,
Ve korkunç bir şekilde biliyorsun tüm acizliğimi.

Bu acizliği tek başıma omuzlanmayı bırakmanın vakti gelmedi mi?
Sen biliyorsun eski dostum,
Çok fazla yormuyor muyum kendimi?
Yüklenmiyor muyum omuzlarıma koskoca evreni ?
Sen biliyorsun be eski dostum, sen biliyorsun beni,
Ben seni bilmiyorum,
Belki de bu yüzden seviyorum seni,
Belki de bilmemiz gerekmiyor her şeyi.