Bazen çok sever insan,
Canından, ruhundan daha çok...
Kelimeler yetmez o sevdaya,
İçinden koparcasına,
Her hücresiyle hisseder,
Onun acısı, onun yarası,
Senin canında yankılanır.

Onun canını sıkan bir rüzgârda,
Yedi cihana meydan okur yüreğin.
Sahiplenirsin, sanki kendi canın,
Daha yakın, daha derin,
Amazon ormanları gibi tepinen,
Kelebekler değil, fırtınalar kaçar içinden.

Sorunları onun, senin dertlerin olur,
Unutursun kendini, kendini ararken,
Her dokunuşun, ona ait bir imza,
Aynı havayı soluyorsanız eğer,
Mutluluktur o, sessiz ve derin.

Öylesine çok seversin ki,
Bir “gel” desin, “kal” desin,
Hiç gitmeyeceğin yer, yapmayacağın şey yoktur.
Bazen, ne kadar çok sevsen de,
Gitmek zorunda kalır giderler.

“Gitme!” diye yalvarırsın,
“Gitmemelisin” diye dua.
Keşke hep kalabilseydi,
Keşke hep seninle olsaydı,
Yarım kalan nefesin,
Onun ciğerlerinde kaybolur.

Sol yanınla birlikte gider,
Yarım kalırsın,
Ve o asla geri dönmez,
Dönmeyecektir.

Gecenin koynunda sessiz bir haykırış,
Yarım kalmış anların yankısıdır.
Bir deniz gibi dalgalanır kalbinde,
Kıyıya vuran yoktur,
Sadece sen ve sessizlik.

Onun gidişi, bir sonsuzluk,
Sanki zamana hapsedilmiş bir mahpusluk.
Gözlerin yaşla ıslanır,
Bilinmez bir yaraya dokunamaz ellerin,
Çünkü o, çoktan başka bir gökyüzünde.

İçindeki fırtına susmaz,
Kabuslar gibi dizilir gecelerine.
Bir yara var ki, en derini,
Hapishanede umut bekler gibi,
Her nefeste biraz daha açılır.

Sevgi öyle bir şeydir ki,
Kopsa bile zincirleri,
Küllerinden yeniden doğar,
Yaralı bir kuşun kanat çırpışı gibi,
Uçmayı unutmamış, belki de unutmayacaktır.

Ve sen…
Yarım kalan nefesinle,
Kendi gölgenle bile kavga ederken,
Bilir misin?
O senin içinde,
En derin yanındadır,
Gitmeyen, hep kalan…


Peri Feride ÖZBİLGE
17.07.2025