Bu şiir, Lavinya’nın "Pollyanna’ya Mektup ~" adlı şiirinden esinlenerek kaleme alınmıştır. Ayşegül Hanım’a buradan saygılarımı sunuyorum.




Bazen Pollyanna,
Anlaşılmayı da
Tüm iyi niyetinle
Şöyle kenara bırakıyor,
Sevgi dolu yüreğinin sesini
Duyurmaya çalışıyorsun.

Olmuyor değil mi Pollyanna,
Gürültüleri sesini bastırıyor.
Sesini duyan, seni anlayan
Ya yok
Ya da pek az.

Söyler misin Pollyanna
Ölü kuşları besleyen seslerle
Nasıl yüreğinin sesini duyuracaksın?

Sakın,
Hayır Pollyanna,
Sakın ümidini kesme!

Seni anlayacak olanlar
Suskunluğunda
Hüznünün kıyısında
Seninle gülümseyen
Yine kalbini işitip
Sevgi lisanı ile konuşanlar olacak.

Biliyor musun Pollyanna,
Sevgi tüm kâinattaki tek geçerli dildir.
Sadece
Karşına çıkanlar
Bunu henüz bilmiyor.

Bildiklerini sananlar ise
Kalbini açtıkların oluyor,
Onlar da girip
bir nektar alıp
sana kanıyor,

Sana bu kadarı yetmez ki Pollyanna
Bu kadarı yetmez Pollyanna
Yetmez...

Ya seni nektarı ile doyuracak olan?
Anlaşılmaktan daha vehim bir şey varsa
O da anlayamamakmış,
Görememekmiş,
Gördüğünü tanıyamamak
Tadını alamamakmış.

Gidiyorum Pollyanna,
Gidiyorum
Sesimdeki ölü kuşları buraya gömerek,
Anlaşılmak için değil
Yeteri kadar anlaşıldım sanıyorum.

Tadını alamadığım her nektar için
Göremediğim
Anlayamadığım her detayı
Kavrayıp anlatmak için gidiyorum.

Gidiyorum Pollyanna
Geldiğim gibi
Sessizce...