0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
121
Okunma
Anladım ki… yoksun.
Sınırlarım yok.
Kavgalarımız yok,
Gülüşlerimiz yok.
Hiçbiri yok artık.
Gülümsemen yok.
Birbirine kavuşan ellerimiz de yok.
Biliyorum…
Dönülmez eskiye.
Ama yine de özlüyorum:
Sesini.
Kahkahalarını.
Yüzünü.
Fotoğraflarına bakıyorum,
İçimdeki volkanlara.
Ve aynaya…
Her gece,
Sessizce soruyorum kendime:
“Biz niye dağıldık?”
Şimdi,
Sadece özlüyorum.
Loş bir odada…
Sakince.
📍 Onur Düzgün
🕓 14 Temmuz 2025 – 14:36
5.0
100% (3)
