4
Yorum
13
Beğeni
0,0
Puan
320
Okunma
"Artık gülümseyebilen bir kadının vedası"
Zaman, suskunlukla konuşmayı öğretti bana.
Yıllar önce içimi kanatan adın,
şimdi sadece bir gölgenin yankısı.
Gözlerim bir ismi aramıyor artık.
Kalbim hâlâ dolu ama boşlukla barıştı.
Bir ömür,
bir tek adımı bekleyerek geçmezmiş.
Ve ben bunu,
en çok beklerken öğrendim.
Gelen olmadı,
ben, kendime geldim.
Duvardaki takvim bile anlamazdı beni;
çünkü her gün,
aynı günü yaşıyor gibiydim.
Oysa şimdi,
her sabah başka bir ben uyanıyor.
Eskisinden daha kırık,
daha gerçek,
daha tamam…
Sen gitmedin aslında.
Ben bıraktım peşini.
Çünkü bir yerden sonra,
özlemek bile ağır geliyor insana.
Gönlümün sürgün yerinde artık şiir yok.
Çünkü her dize,
seni hatırlatıyor.
Ve ben,
artık hatırlamak değil
unutmadan yaşamak istiyorum.
Yüzüme ilk defa
gökyüzü yakıştı bugün.
Bir kuş geçerken,
arkasından dilek tutmadım
sadece baktım…
Ve dedim ki içimden:
“Bak, hâlâ güzel şeyler var hayatta.”
Gidene değil,
kalana borçluyum ben artık.
Kendime.
Sabreden, susan,
yine de ayakta kalan halime…
Ve biliyor musun,
bu şiir seni değil
beni anlatıyor artık.
Gönlümün sürgün yeri kapandı.
İçinde bir not kaldı:
“Bu kalp, bir daha aynı yere göç etmez.”
Şimdi pencereler kapalı,
içimde bahar…
Bir zamanlar seni bekleyen ben,
şimdi hayatı bekliyorum.
Ve kim bilir,
belki bu sefer gelen
kendim olurum…
Peri Feride ÖZBİLGE
14.07.2025
“Gönlümün sürgün yerinden özgür bir kadının doğduğu gün.”
Peri..
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz