Geceler uzun,
anlatıldığı gibi değil bu karanlık…
Ne sokaklar biliyor içimi,
ne yıldızlar teselli veriyor artık.
Susmayı öğrenmişim.
İçimde fırtınalar eserken
dışımda sessizlikten bir zırh var üzerimde.

Ben hâlâ bekleyen değilim,
İçimde bir sandal kıyıya bağlı.
Gelmeyecek biri için dalgaları sayıyorum.
Her geliş bir eksilme,
her sabah bir unutuş…

Yalnızım, evet.
Anlatıldığı gibi değil bu yalnızlık…
Ne kitap sayfalarına sığar,
ne bir şarkının notalarına.
Bu başka.
Bir sokak lambası gibi
geceyle dertleşen, sabaha küs…

Ne sen döndün
ne de gidişin yerini unuttum.
Her şey aynı:
Aynı yastık,
aynı şarkı,
aynı sessizlik.
Artık ben aynı değilim.

Bir kadehim var hâlâ elimde.
Sadece hasret içmiyor artık…
İsyan da karıştı içine,
"neden ben" sorusu da.
Biraz da "artık yeter!"
Ve hâlâ sana ait küçük bir gülüş...

Ben sevmenin delisiyim…
Bir dost eli uzansın diye
yıllardır avuçlarımı açık bırakmışım.
Üşüyorlar.
Birisi tutsa,
kimbilir belki bahar gelir içime?

Gönlümde bir sürgün yeri var.
Adını bile söylemiyorum artık.
Sen bilirsin…
Orası hep sana tahsisliydi.
Kiraya vermedim,
satmadım,
hiçbir hatıraya da kapı aralamadım.

Artık dönsen de,
gözlerim birini beklemeyi unutmuş.
Yani sen gelsen de,
ben eski ben miyim sanki?

Kalbimde hâlâ seninle konuşan bir oda var.
Tozu alınmamış cümleler,
üzeri katlanmış bakışlar…
Kimseye vermediğim bir gülüş var rafta.
Sen bilirsin
o bana değil, sana emanet.

Gözyaşı akmıyor artık,
kuruduğu yerden dua oluyor belki.
Biraz hüzün, biraz kader,
biraz da alışmak zorunda kalmanın sancısı...

Ve ben,
her şeye rağmen
gönlümün sürgün yerine
bir vefa çiçeği diktim.
Solsa da,
yerini kimseye göstermem.

Çünkü bazı acılar
yalnızca kalpte sürgün edilir.
Bazı sevdalar,
sadece gözlerin buğusunda yaşar.

Ve bazı şiirler,
ancak içi yaralı bir kadının
bir sabah sessizliğinde tamamlanır…

Hâlâ,
bir çocuk gibi,
pencerelere bakıyorum ara sıra.
Kim bilir,
belki bu sefer gelen
giden olmaz…

Peri Feride ÖZBİLGE
13.07.2025