Bir zamanlar Yusuf’tu adı adaletin,
Zindanla sınandı, susarak yükseldi.
Lakin halkı daha sonra unuttu hikmeti
Heykelini yaptı, ona secde etti...

Bir insan geçerdi, geride iz bırakarak,
Sonra o iz tanrı olur bir başka çağa.
Ve ümmet, unutur ayeti kitabın,
Bir beşeri Allah eder, utanmadan...

Ne farkı var bugün o sapmış halkın,
Şeyh dedikleri bir adamın hırkası,
Cennet anahtarı, bastonu, takkesi…
Kula kul olmuşlar, gönüller harabesi...

Kutlu doğumlar, liderin günü…
Sanki meleklerle iner ilhamı.
Bir alkış tufanı, sahte bir sevinç,
İfritten bir düzen, şeytanın imzası...

Lider konuşur, söz olur ayet,
Şeyh bakar, göz olur kıbleye niyet.
Sadakat derler, teslimiyet diye,
Ama asıl kelime gaflet, cehalet...

Her alkışta biraz daha kör olur vicdan,
Her sloganla ölür bir hakikat.
"Eleştirme, sus, fitne çıkarma!"
Denilir, susturulur her basiret...

Oysa Yusuf’un mirası suskunluk değil,
Zindanda bile haykırmaktı adalet.
Ama bugün zindan değil saraylar konuşur,
Ve Yusuf’un yerini Firavunlar alır elbet...

Bir hevesle taparlar, bir gün pullarlar,
Sonra yıkarlar o putu yerine öfkeyle koyarlar,
Ama suç onda mı, onda değil dostum,
Kendine kul arayan kör kitleyle devam eder...

Lider, önder, rehber... Hepsi insan.
Yanılır, düşer, hata eder zaman zaman.
Ama tapınma başladı mı, akıl biter,
Sadakat değil bu, düpedüz yalan...

Eller semaya kalkar, ama göğe değil,
Sarayın penceresine yönelmiş dua.
Kur’an değil elinde, gazete manşeti,
Hikmet değil peşinde, makam sevdası...

Cemaatler zincir olmuş boynumuza,
Şeyh değil cellat seçmişiz omzumuza.
İsmine dua edilirken Allah’tan önce,
Kaybolmuş yolumuzda, yönümüzde...

Ey insan! Hatırla! Kula kulluk haramdır.
Tapacak tek makam, Rahman’ın adıdır.
Her şeyh bir imtihandır, her lider bir sınav,
Ve her sapma bir yoldur, inkâra varan

Uyan ey ümmet, uyan artık gafletten,
Bir Yusuf aydınlatır ve çıkarır bataklıktan,
İnşa et aklını, yak putlarını kalbinin,
Ve unutma,
Hakikat, sessizliğin değil, haykırışın adıdır...

Erol Kekeç/09.06.2025/Sancaktepe/İST