0
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
89
Okunma
Bir sabah daha, sessiz, renksiz,
Aynı duvarlar, aynı nefessiz.
Kendime bile küskün gibiyim,
Ne dert anlatasım var, ne dinleyesim.
İçimde bir istek bile yok artık,
Ne sevinç, ne hüzün, hepsi yarım.
Hayat bir perde, ben sahnesiz bir figür,
Ne rolüm belli, ne de çıkış kapım.
Gülmek unutulmuş bir ezber gibi,
Sesim çıkmıyor, kalbim de suskun.
Dünya dönüyor, ben hep aynı yerde,
Bir gölge gibi, ışığına küs olmuşum.
Ne yaz gelecek, ne bahar bu gece,
Sadece ben ve bu sessiz çöküş.
Ama biliyorum, geçer elbet bir gün,
En karanlık gece bile sabaha dönüş...
Mehmet Pekgöz
5.0
100% (2)
