kıranların karanlığında kalan bir kalbi sevginin bile iyileştiremedi yerden ..
görüyorum kendi ile çelişkilerini izlerken
farkındaydım masum kalan yanının
uzattığım ellerimi kesen kelimeler var dilinde
ve asla bitmeyen muhatabı olmadığım bir öfke
derken vazgeçtim ellerinden usulca
uyanıkken veda etmeye kıyamadığım yüzü kalbimi titretirken
düşündüm düşümdeki gülümsemesini
çocukluğumun acıyan yerleri ile sarılmışken ruhuna
yine itildim tarafından en dipsiz uçuruma .
insanın kemikleri acır belki kalbi ruhu,
acıyan son yanımda senide götürdü o esen rüzgar
derken vazgeçtim sözlerinden usulca
terk edilmekten kaybetmekten değersiz kalmaktan korkan
yada gururu ve egosunu kusan bir sana değildi kaybedişlerim
içimde büyüttüğüm aşkın köklerine sıkı sıkı tutundum ben
aldığım çizikler yaralar kanarken bir ümit ya cesaretimi kuşandım
kaybın her yenilginin ardından bu sefer dedim
güzel mabet gibi saklandığıma kamçı bana değmez
derken vazgeçtim eseri olduğum gözlerden
gitmez yapamaz diyordu aslında
kendine değil de farkında olmadan sevgime güveniyordu
kırmaktan ve ezmekten çekinmiyordu ama yinede
en çok ben sevilmeliyim diyordu öğrenmemişti ait olmayı
bilmiyordu sahip olmadan aitliğin maksadını
yinede en çok ben varım diyordu ama yoktu işte
yine gözlerim dolu dolu bakarken elbet buda
geçer derken vazgeçtim bende gülümsemesinden
hiçbir sözün yeminin tesir etmez artık ruhuma
vazgeçen bir kalbi bir olsa tüm güçler tutamaz sen anla
pişmanlık ve gözyaşın kefaret olur mu yaşattığın yıkıma
derken vazgeçtim ruhuna sakladığı çocuktan
dikenlerin altındakine uzanan olur paramparça
yüzümde umarsız bir tebessüm kollarıma saplanırken
tepkisiz kalıp açtığın kılıç yaralarına gülümsedim ben
beni tanıdığını sanan benliğine yaralarından tanırdım seni
derken yaralarımdan vazgeçtim senden
kazandığın sandığın zaferin aslında kaybedişin
bu benim arkamı dönüp asla dönmemek olan gidişim
uslanmayan öfkeli bir çocuğun oyunlarına tuzaklarına karşı
en asil şekilde kendimi seçişim
derken vazgeçtim kalbinde olmaya çalışan yerden
sanıyorsun ki masumum düzelir ben istersem her şey geri gelir
zaman en usta hırsız en güzel katil
sarılsam dahi geçmeyecek kırıkları kim bilir
derken vazgeçtim kırılan yerinden daha çok kıran benliğinden
topladım kendimde kalan baharı yazı özleyen her yanımı
çiçek açan her yeri en acı verecek şekilde zaten sen soldurmadın mı
en çok seven en çok üzülür derler ne sevgi kaldı ne hüzün kutla çabanı
derken vazgeçtim bir çift göz silindi gözbebeklerimden
içiyle bildiği içiyle seven birini doldurmak kolaydır sanma
suçu aynaya bak biraz kendinde ara
geceler en güzel kardeş uğurlar olsun ona
derken vazgeçtiğim içimi kıran serzenişten usulca
şu vakitten sonra istediğim yere gider istediğim yere gelirim
beni güldürmediğin hayatta kimi güldürdüğün olur mu derdim
bak izle çok güzel vazgeçtim derken
çiçek açar solan yanlarım usulca
aklımda kalmaz ne hüzün ne sana dair hatıra
bahar yeniden başlamanın adıdır aslında
bahar varken kışı kim özler kış olan sen zanna kapılma
derken vazgeçtim baharın içinde ki kıştan usulca.