Hiç gitmediğim bir şehrin hayalini kuruyorum.
Caddelerinde yürüyorum gecenin bir yarısında.
Kısa bir süre önce yağmur yağmış,
Ben farketmemişim.
Öylece yürüyorum.
Cadde denize yakın olmalı,
Kokusunu hissediyorum.
Bulutlar çekilmeye başladı gökyüzünden.
Yıldızlar öyle parlak ki.
Sokak lambaları eşlik ediyor bana,
Yalnızlığımı unutmaya çalışıyorum!

Yağmur yeniden başladı.
Avuçlarımı açtım,
Başımı gökyüzüne doğru kaldırdım.
Yüzüm ıslanıyor,
Yağmuru tadıyorum dudaklarımda!

Metruk binaların camlarından uzanıyor,
Yalnızlığın kolları.
Martıların çığlıklarını duyuyorum,
Denize daha da yakınım şimdi.
Hangi şehirde olduğumu bilmiyorum.
İzmir İstanbul Antalya.
Denizi olan bir yer işte!

Aslında bende bilmiyorum kimim,
Neredeyim yada neden yalnızım.
Kötümüyüm iyimiyim, bilmiyorum.
Bir yerlerde benim için endişelenen,
Birileri var mı bilmiyorum.
Tuhaf biri olduğumu söylüyorlar,
Belkide gerçekten tuhafım!

Uzun zamandır gündüzleri uyuyorum,
Geceleri yaşıyorum sadece.
İnsanların kalabalığımı beni rahatsız ediyor,
Yoksa mutluluklarını görmek mi bilmiyorum.
Karanlık huzur veriyor bana!

Metruk bir binanın bahçesine girdim.
Bahçedeki salıncağa oturdum.
Kim bilir kaç kişi oturdu bu salıncağa.
Kim bilir nasıl hayaller kurdular,
Yada mutluluklarını yaşadılar bilmiyorum.
Hava aydınlanıyor ben uyumalı yım.
Güneşi görmek beni korkutuyor.
Uyumalı yım yapraklar yağmalı üzerime,
Kapanmalı yüzüm!

Ben kimim neredeyim yaşıyor muyum,
Bilmiyorum..
Elimi tutan tek el diğer elim.
Artık yalnızlıktan da korkmuyorum.
Kendimi arıyorum sadece kendimi!

……Meryem Keskin…….
……03.08.2024……….